Psychologia ogólna, psychologia rozwojowa, psychologia związków, rodziny, psychologia i rzeczywistość, zaburzenia psychiczne

Innym sposobem utrzymywania kontroli nad drugą osobą jest doprowadzanie jej do wyczerpania. Objawia się to poprzez późne wracanie do domu, robienie hałasu w środku nocy, krzyczenie. Budzenie współmałżonka ze snu, po to by porozmawiać z nim o nieistotnych rzeczach. Staje się on przez to coraz słabszy, nie ma siły normalnie funkcjonować.
Brak snu u człowieka powoduje szereg niekorzystnych zmian w organizmie. Doprowadza do zaburzeń nastroju, powoduje spowolnienie reakcji i popełnianie wielu błędów zwłaszcza w rutynowych zajęciach. Długotrwały brak snu lub też sen przerywany może przyczynić się jednocześnie do powstania halucynacji i stanów zbliżonych do psychoz. Badania wskazują, że osoba taka przejawia oznaki delirium i ma wrażenie jakby oglądała świat w krzywym zwierciadle.
Taki właśnie efekt chce osiągnąć sprawca. Osoba poszkodowana poprzez brak snu, dojmujące wyczerpanie, staje się bardziej słaba i podatna na jego sugestie. Nie ma siły się mu oprzeć, a tym bardziej podjąć jakiś bardziej radykalnych działań.
Sprawca jednocześnie stara się odizolować partnera od społeczeństwa. Pozbawia go punktu odniesienia do reszty świata. Nie znaczy to, że więzi go w domu, ale utrudnia większość kontaktów z innymi ludźmi. Zabrania spotykania się z rodziną. Nie pozwala uczęszczać na żadne dodatkowe zajęcia. Osiąga to poprzez szantaż i zastraszanie. Z zewnątrz wygląda to tak, jakby osoba doświadczająca przemocy świadomie trzymała stronę sprawcy i unikała innych ludzi. Natomiast ona w ten sposób stara się chronić swoją rodzinę. Może też nie posiadać w pobliżu osób znaczących, do których mogłaby się zwrócić o pomoc. Wszystkie jej podstawowe potrzeby zaspokaja partner, izolując ją w ten sposób od innych ludzi.
Jeszcze jedną zasadzką, w którą może wpaść osoba z takiego związku jest "pułapka miłości". Nie jest to reguła, ale są ludzie, którzy nie potrafią odejść od znęcającego się partnera, ponieważ kochają go, potrzebują jego miłości i w nią wierzą. Nałogowa miłość działa jak każdy narkotyk. Osoba pozostająca w takim związku doświadcza wzmożonego bólu, strachu, dezorganizacji życiowej, gdy zostaje sama. Czuje, że nie może żyć bez tamtej osoby, pomimo, że nie doświadcza już przykrości i cierpienia, jakiego wcześniej doznawała w swoim związku. Związek zapewnia jej wzloty, z którymi nic nie może się równać i aby móc ich zaznawać, będzie znosiła bez szemrania bardzo obraźliwe traktowanie. W swoim towarzyszu widzi źródło dobrego samopoczucia. Ciemną stroną tego związku jest to, by móc doświadczyć chwili szczęścia, osoba ta musi zaznać wiele bólu. Ten rodzaj uzależnienia można porównać do nałogu związanego z hazardem. Jak już raz się zaczęło, to bardzo trudno jest się oderwać. Zaczyna nabierać się nadziei, że zaraz będzie możliwość odegrania się. W związku taki sam efekt stwarzają sytuacje niepewności. Jednego dnia sprawca przemocy przekonuje daną osobę jak bardzo ją kocha, a następnego dnia przychodzi w złym humorze, wyzywa ją i bije. W rzeczywistości osoba uwikłana w taki związek rozpaczliwie usiłuje uniknąć cierpienia, niestety samodzielnie nie umie się z niego uwolnić. Istnieją pewne hipotezy, które sugerują, że tego rodzaju zachowanie jest szukaniem sposobu na to, by uczynić swojego partnera bardziej czułym i kochającym.