Psychologia ogólna, psychologia rozwojowa, psychologia związków, rodziny, psychologia i rzeczywistość, zaburzenia psychiczne

1. Psychologia jest to nauka o zjawiskach i procesach psychicznych ( Kopaliński „Słownik wyrazów obcych”). Analogicznie psychologia rozwojowa zajmuje się badaniem rozwoju psychicznego. Można ją podzielić na filogenetyczną, której przedmiotem badań są zwierzęta oraz ontogenetyczną- zajmującą się człowiekiem. Zadaniem psychologii rozwojowej jest badanie procesów rozwoju psychicznego, właściwości psychicznych dziecka w różnych etapach jego życia oraz badanie czynników, pod którym wpływem doskonali się psychika i świadomość dziecka.

2. Psychologia rozwojowa wyodrębniła się dopiero w końcu XIX wieku. W tym, okresie dziedziną tą zajmowali się m.in. W. Preyer, B. Hartman, K. Darwin. Na przełomie XIX i XX wieku w psychologii rozwojowej dominował biologiczny punkt widzenia na źródła i przyczyny rozwoju psychicznego. Ogromną rolę odegrała tu „Teoria ewolucji” Darwina. Panowało przekonanie, że człowiek przychodzi na świat z wrodzonym „wyposażeniem psychicznym” i że taki charakter ma również natura człowieka. Jednak w późniejszym okresie- w XX wieku- zrezygnowano częściowo z tej koncepcji na rzecz innej. Mianowicie potwierdzono, iż istnieją wrodzone właściwości psychiki człowieka, które są podstawą późniejszego kształtowania się specyficznych dla ludzkiego rozwoju cech psychicznych. Jednak Stwierdzono po przeprowadzonych, licznych badaniach, że zdolności psychiczne człowieka nie są wrodzone. Ujawniają się one stopniowo, kształtują w trakcie wychowania i oddziaływania na dziecko czynników zewnętrznych, jak np. zachowanie dorosłych czy, działanie na przedmiotach. Są to więc czynniki rozwoju, które prowadzą do osiągnięcia coraz wyższego rozwoju intelektualnego. Dziecko poznaje, doświadcza, uczy się, z czasem zaczyna wyciągać wnioski, a także rozumieć co się wokół niego dzieje. Jego działalność staje się coraz bardziej świadoma, zamierzona i planowa. Stąd rozwój rozumiemy jako „ciąg zmian, który prowadzi do wyższego stopnia zróżnicowania i skomplikowania struktury i funkcji organizmu i coraz co raz większej złożoności całego systemu” (M. Żebrowska „Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży”).