Psychologia ogólna, psychologia rozwojowa, psychologia związków, rodziny, psychologia i rzeczywistość, zaburzenia psychiczne

Żyjąc w zdrowej rodzinie każdy ma prawo być tym, kim chce, jeśli to nie krzywdzi innych osób. Może pozwolić sobie na bycie sobą. Wie, czego pragnie i tym się kieruje. W rodzinie dysfunkcjonalnej osoby mogą "zlewać się" ze sobą i wtedy żyją życiem innych zapominając o sobie, swoich uczuciach i potrzebach. Mogą też próbować się "odciąć" od innych. W każdej z tych sytuacji zachowują się zależnie od rodziny a nie od siebie samego. Osoby w rodzinach dysfunkcjonalnych podejmują różne role potrzebne rodzinie i zapominają o tym, czego tak naprawdę pragną.
Słowo na koniec...

Każda rodzina zdrowa, czy dysfunkcjonalna jest postawiona przed podobnymi zadaniami i każda może przeżywać trudności w ich realizacji. Również i zdrowa rodzina może nie spełniać swoich funkcji, jednak są to problemy przejściowe i rodzina sama, lub przy pomocy terapeuty odnajduje nowy, lepszy sposób poradzenia sobie. Jeżeli rozpoznajesz w swojej rodzinie cechy dysfunkcjonalne to prawdopodobnie obserwujesz niektóre z nich także u siebie samego. Każdy z nas jest trochę taki jak rodzina, z której pochodzi. To nie jest wyrok, raczej dziedzictwo. W rodzinie, która nie spełnia swoich funkcji bardzo trudno jest budować dojrzałą tożsamość. Trudno być pewnym samego siebie i swoich działań, trudno budować udane relacje i trudno dbać o siebie. Jeśli chcesz, możesz przestać grać według reguł dysfunkcjonalnej rodziny, możesz przerwać barierę milczenia i podjąć trud terapii. Nie jest to łatwe, ale myślę, że warto.