Prof. Wolfgang Hantel-Quitmann:

Niekiedy pozwalam parom na kłótnię, aby wyczuć, co jest tym ślepym zaułkiem, w który zabrnęli, żeby poznać ich wzajemne zarzuty i indywidualną rozpacz. Najczęściej obie strony można subiektywnie zrozumieć. Obydwoje skarżą się, że nie dostali od drugiej strony tego, czego potrzebowali, wręczają sobie nawzajem reklamację i twierdzą, że zostali oszukani. Wiemy, że zakochanie nie jest niczym innym, jak idealizowaniem partnera seksualnego. To jest właśnie w zakochaniu takie cudowne: człowiek czuje się idealizowany, a to niezmiernie wzmacnia w sposób narcystyczny zauroczenie seksualne. Obydwoje projektują swoje pragnienia i tęsknoty na drugiego w nadziei na ich spełnienie. Czy to jest oszustwem? Tak! Czy można więc się skarżyć, jeśli własne projektowane tęsknoty nie zostaną przez partnera spełnione? Nie! Czy więc rozczarowanie jest czymś zrozumiałym? Tak! W jaki sposób wyjdą ze ślepej uliczki wzajemnych zarzutów i reklamacji? Badając swoje pragnienia i wyobrażenia: Skąd pochodzą, dlaczego są takie mocne, z jakimi wcześniejszymi doświadczeniami łączą się te upragnione wyobrażenia i tęsknoty, jak mogą się od nich odwrócić, zaniechać ich i przyjąć realistyczną perspektywę, i jak później kochać jeszcze tę drugą osobę? To jest właśnie ta cała ciężka praca w trakcie terapii małżeńskiej. Nie ma żadnej królewskiej drogi, żadnych skrótów, żadnego zwodzenia czy oszustwa. Chodzi o przepracowanie tej całej kamienistej drogi i pokonanie jej - od idealistycznych złudzeń aż do dzisiejszego kryzysu, aby osiągnąć intymność dojrzałej miłości. Pierwszym rozczarowaniem jest więc samooszukiwanie, które jest traktowane najczęściej jako wprowadzanie w błąd przez drugą osobę.


Wolfgang Hantel-Quitmann, ur. 1950, profesor psychologii rodzinnej w Hamburgu. Autor licznych książek specjalistycznych z zakresu psychologii.

Wolfgang Hantel-Quitmann, Maski w związku i uczucia, jakie się pod nimi kryją
Wydawnictwo „Jedność”, Kiellce 2009